Berberyna to naturalny alkaloid występujący w korze, liściach, korzeniu oraz owocach rośliny o nazwie berberys pospolity. W medycynie naturalnej berberyna jest wykorzystywana od tysięcy lat, a jej właściwości lecznicze są szeroko znane. Dziś coraz więcej badań potwierdza, że berberyna może pomóc w profilaktyce oraz leczeniu różnych schorzeń.
Obniża poziom cukru we krwi.
Badania wykazały, że berberyna może pomóc w zmniejszeniu poziomu cukru we krwi u osób z cukrzycą typu 2. Berberyna może wpływać na produkcję insuliny oraz wrażliwość tkanek na insulinę, co przyczynia się do obniżenia poziomu cukru we krwi oraz zmniejszeniu występującej insulinooporności.
Poprawia funkcjonowanie układu trawiennego.
Berberyna może wpłynąć na zmniejszenie objawów chorób jelitowych, takich jak choroba Leśniowskiego-Crohna, wrzodziejące zapalenie jelita grubego czy zespół jelita drażliwego. Wpływa korzystanie na florę bakteryjną jelit.
Pomaga zapobiegać chorobom układu sercowo- naczyniowego.
Badania wykazały, że berberyna poprawia profil lipidowy organizmu. Przyczynia się do zmniejszenia poziomu cholesterolu frakcji LDL oraz trójglicerydów we krwi oraz obniża ciśnienie tętnicze krwi. Berberyna wykazuje działanie ochronne na serce oraz naczynia krwionośne.
Wzmacnia układ odpornościowy.
Berberyna posiada właściwości przeciwbakteryjne, przeciwgrzybicze oraz przeciwzapalne, co może pomóc w walce z infekcjami. Jak odnotowano w badaniach berberyna może wpływać również na aktywność komórek układu immunologicznego.
Korzystnie wpływa na pracę układu nerwowego.
Udowodniono, że berberyna może pomóc w ochronie neuronów oraz poprawić pamięć i funkcje poznawcze. Zmniejsza stany lękowe oraz depresyjne. Substancja ta może pomóc również w leczeniu chorób neurodegeneracyjnych, takich jak choroba Alzheimera oraz Parkinsona.
Olej z czarnuszki jest jednym z najbardziej wartościowych olejów roślinnych. To naturalny produkt otrzymywany z nasion czarnuszki, zwanej również czarnym kminkiem, która wykazuje wiele cennych właściwości dla naszego zdrowia.
Czarnuszka to roślina pochodząca z Bliskiego Wschodu, która od wieków jest stosowana w tradycyjnej medycynie wschodniej, a jej nasiona były uważane za naturalny lek na wiele chorób. W ostatnich latach wiele badań potwierdziło pozytywny wpływ oleju z czarnuszki na nasze zdrowie.
Olej z czarnuszki jest bogaty w nienasycone kwasy tłuszczowe, w tym w kwas linolowy, kwas oleinowy i kwas linolenowy. Te kwasy tłuszczowe są niezbędne dla naszego organizmu, ponieważ nie są wytwarzane przez organizm i muszą być dostarczane z pożywieniem. Kwas linolowy i kwas oleinowy są szczególnie ważne dla naszego zdrowia serca, ponieważ pomagają obniżyć poziom cholesterolu we krwi. Olej z czarnuszki jest również bogaty w przeciwutleniacze, które pomagają chronić nasz organizm przed szkodliwymi wolnymi rodnikami. Przeciwutleniacze w oleju z czarnuszki, takie jak tymochinony, są silnymi środkami przeciwutleniającymi, które mogą pomóc w ochronie naszego organizmu przed chorobami, takimi jak choroby serca, cukrzyca, a nawet choroby nowotworowe. Olej z czarnuszki ma również właściwości przeciwzapalne, które mogą pomóc w łagodzeniu objawów chorób autoimmunologicznych, takich jak reumatoidalne zapalenie stawów czy łuszczycy. Olej z czarnuszki może również pomóc w łagodzeniu bólu i stanów zapalnych związanym z chorobami trzustki czy chorobami jelit. Olej z czarnuszki może pomóc w leczeniu wielu chorób skórnych, takich jak trądzik, egzema, łuszczyca i atopowe zapalenie skóry. Składniki odżywcze zawarte w oleju z czarnuszki pomagają nawilżać skórę, zmniejszać stan zapalny i łagodzić objawy chorób skórnych. Badania wykazały, że olej z czarnuszki może zmniejszyć poziom histaminy, która jest przyczyną objawów alergii Olej z czarnuszki ma silne właściwości przeciwbakteryjne przeciwwirusowe. Badania wykazały, że olej z czarnuszki może pomóc w leczeniu zakażeń bakteryjnych, takich jak gronkowiec złocisty czy Helicobacter pylori, a także wirusowych, takich jak wirus grypy.
Olej z nasion czarnuszki ma wiele korzystnych właściwości leczniczych, które wynikają z jego bogatego składu chemicznego. Jego regularne spożywanie wspomaga funkcjonowanie całego organizmu, dlatego warto wprowadzić go do codziennej diety.
Trądzik jest z jednym z najczęściej występujących schorzeń skóry. Dotyczy zarówno kobiet jak i mężczyzn. W skutecznym leczeniu oraz łagodzeniu objawów kluczowe znaczenie ma dieta. A na co powinniśmy szczególnie zwrócić uwagę w walce z trądzikiem?
Szczególnie należy zadbać o to, aby dieta była: przeciwzapalna, a więc obfitowała w warzywa oraz produkty bogate w kwasy omega-3 czyli m.in. tłuste ryby morskie, orzechy włoskie, siemię lniane, awokado oraz nasiona chia. Powinno zwrócić się szczególną uwagę, aby dieta była bogata w cynk. Składnik ten jest ogromnie ważne dla naszej skóry, ponieważ reguluje gospodarkę hormonalną. Dzieje się tak m.in., dlatego, że cynk hamuje działanie 5 alfa reduktazy i tym samym zmniejsza konwersję testosteronu do DHT (silnego androgenu). Androgeny nasilają wydzielanie sebum. Bogate źródła cynku to m.in. pestki dyni, jaja. kasza gryczana, migdały, słonecznik oraz strączki.
Również należy zwrócić uwagę w diecie na produkty bogate w przeciwutleniacze, które wpływają na naszą odporność. Zalicza się do nich karotenoidy, bioflawonoidy, niektóre minerały (takie jak wcześniej wspomniany cynk oraz witaminy: C oraz E). Ważne jest natomiast, aby unikać produktów przetworzonych, tłuszczu trans, cukru oraz białej, oczyszczonej mąki, które wykazują działanie prozapalne. Warto wprowadzić składniki, które działają silnie przeciwzapalnie, a należą do nich m.in. kurkuma, imbir, cynamon, czarnuszkę oraz resweratrol. Dodatkowo wysoka glukoza i insulina stymulują wydzielanie IGF-1, zaś wysoka insulina i IGF-1 (insulinopodobny czynnik wzrostu) powodują nadmierne wydzielanie androgenów, a to przekłada się na wyższe wydzielanie sebum , co jest powiązane z występowaniem trądziku.
Pomocna przy trądziku jest dieta o niskim indeksie i ładunkiem glikemicznym. W diecie tej przed wszystkim powinno się ograniczyć spożycie pokarmów, które są bogate w cukry proste: soki owocowe, słodycze, miód i cukier w różnej postaci. Jeśli nie ma przeciwwskazań, warto zadbać o to, aby spożywać warzywa i owoce na surowo. Ważne, aby produkty takie jak makaron, ryż gotowane były al dente. Produkty z pszennej mąki powinno zastąpić produktami pełnoziarnistymi. Produkty węglowodanowe zawsze należy łączyć z produktami białkowymi i źródłem tłuszczu. Na przykład do owocowych koktajli można dodać błonnik, nasiona lnu, słonecznika czy orzechy włoskie. Do surówek warto dodawać dobrej jakości tłuszcze na surowo takie jak: olej lniany czy oliwa z oliwek
Wrzody żołądka są jednymi z najczęstszych chorób przewodu pokarmowego. W powstaniu ich bierze udział wiele czynników, takich jak m.in. przewlekły stres, palenie tytoniu, nadmierne spożywanie alkoholu oraz nadużywanie niesteroidowych leków przeciwzapalnych. Jednakże najczęstszą przyczyną tego schorzenia jest infekcja wywołana przez bakterie Helicobacter Pylori. Obecne metody leczenia oparte na antybiotykach wykazują coraz mniejszą skuteczność leczenia, ze względu na występującą antybiotykooporność tej bakterii.
Warto przyjrzeć się naturalnym składnikom w diecie, które mogą skutecznie przyczynić się do zwalczenia tej bakterii.
Żurawina- wykazuje wysoką skuteczność zwalczania H. pylori (dodanie probiotyku wzmacnia działanie np. bakterie Lactobacillus).
Sulforafan (jako suplement diety lub w dużej ilości zawarty jest w kiełkach brokuła)- opóźnia kolonizację H. pylori.
Czosnek-zawarta allicyna, która hamuje wzrost H. pylori.
Lukrecja– działa ochronnie na błonę śluzową żołądka oraz wykazuje właściwości przeciwzapalne, wspomaga eradykację H. pylori.
Kurkuma– wpływa na poprawę stanu komórek żołądka oraz eradykację Helicobacter pylori. Przyczynia się również do zmniejszenia dolegliwości dyspeptycznych.
Czarnuszka siewna– wykazuje działanie przeciwbakteryjne oraz może stanowić inhibitor ureazy (enzym wytwarzany przez H. pylori)
Kwasy omega-3 (m.in. tłuste ryby morskie, nasiona chia, orzechy włoskie, pestki dyni, siemię lniane) – zmniejszają rozwój bakterii.
Probiotyki np. naturalny sok z kiszonej kapusty- przyczynia się do eradykacji H. pylori.
Laktoferyna– wykazuje właściwości antybakteryjne.
Imbir- wspomaga leczenie dolegliwości żołądkowo-jelitowych, możliwy wpływ ekstraktów z imbiru na hamowanie wzrostu szczepów H. pylori.
Zielona herbata – zawarte w niej katechiny ,hamują działanie ureazy – enzymu wytwarzanego przez H.pylori.
Ekstrakt z oregano – wpływa na hamowania wzrostu i rozwoju H.pylori.
Zgodnie z ustawą z dnia 27.10.2017 roku o Podstawowej Opiece Zdrowotnej Pacjent ma prawo wyboru świadczeniodawcy, udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, spośród podmiotów, które zawarły umowy z NFZ. W ramach wyboru wybieramy lekarza POZ, pielęgniarkę POZ lub położną POZ. Możemy tego dokonać w jednym podmiocie tzn. u tego samego świadczeniodawcy ale także u różnych świadczeniodawców. Oznacza to że lekarza możemy wybrać w jeden przychodni a pielęgniarkę POZ lub położną POZ w tej samej lub innej.
Ponadto Pacjent ma prawo zmiany decyzji. Bezpłatnego wyboru można dokonać nie częściej niż dwa razy w roku kalendarzowym, a w przypadku każdej kolejnej zmiany trzeba wnieść opłatę w wysokości 80 złotych.
Natomiast opłaty nie trzeba wnosić w przypadku gdy zmieniamy miejsce zamieszkania lub w przypadku zaprzestania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej przez wybranego świadczeniodawcę, lekarza POZ, pielęgniarkę POZ lub położną POZ u wybranego świadczeniodawcy lub z innych przyczyn powstałych po stronie świadczeniodawcy.
Aby dokonać zmiany należy złożyć nową deklarację do wybranego lekarza, pielęgniarki lub położnej osobiście lub za pomocą środków telekomunikacyjnych.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 27 listopada 2019 r. w sprawie zakresu zadań lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej i położnej podstawowej opieki zdrowotnej, zadaniami pielęgniarki POZ (pielęgniarki środowiskowej) jest opiekowanie się Pacjentem. W ramach swoich obowiązków wykonuje szereg czynności medycznych, gdy zachodzi potrzeba również w domu Pacjenta. Jej zadaniem jest edukacja, monitorowanie rozwoju dziecka, a także w ograniczonym zakresie diagnozowanie i leczenie. W razie potrzeby wykonuje zabiegi pielęgnacyjne, przygotowuje i aktywizuje do samoopieki i samopielęgnacji w chorobie i niepełnosprawności a także podaje leki różnymi drogami i technikami zleconymi przez lekarza (w tym mi.in. zastrzyki dożylne, podskórne, śródskórnych oraz wlewy dożylne i doodbytnicze). Ponad to zajmuje się wykonywaniem zabiegów pielęgnacyjno-leczniczych w stomiach, przetokach i ranach trudno gojących się np. odleżynach, cewnikowaniem pęcherza u kobiet czy wykonywaniem inhalacji. Pielęgniarka POZ prowadzi też ocenę prawidłowości rozwoju fizycznego dzieci (do 18 roku życia) na podstawie testów przesiewowych oraz w czasie wizyt patronażowych.
Probiotyki należą do żywych organizmów, które przyjmowane w odpowiednich ilościach wykazują korzyści zdrowotne dla organizmu. Wywierają one pozytywne działanie na organizm człowieka zarówno miejscowe, jak również ogólnoustrojowe oraz pełnią ważną rolę w utrzymaniu homeostazy. Mechanizm działania bakterii probiotycznych jest złożony. Do najbardziej istotnych zalicza się rywalizację o miejsca receptorowe na enterocytach z bakteriami względnie patogennymi, uszczelnianie bariery ochronnej w jelicie na skutek zwiększenia wydzielania śluzu, obniżenie ph treści jelitowej poprzez produkcję kwasu mlekowego oraz wytwarzanie substancji o działaniu bakteriostatycznym. Do najczęściej wykorzystywanych szczepów w przemyśle farmaceutycznym zalicza się Lactobacillus oraz Bifidobacterium. Stosowane są na całym świecie ze względu na szeroko wykazywane prozdrowotne działanie na organizm ludzki.
Głównym zadaniem probiotyków jest poprawa odporności oraz stanu przewodu pokarmowego poprzez regulacje perystaltyki jelit i poprawę trawienia. Stosowanie probiotyków dodatkowo może wpłynąć na zmniejszenie infekcji górnych dróg oddechowych. Zwiększają wartość produktów spożywczych poprzez zwiększone przyswajanie m.in. magnezu, żelaza oraz witamin z grupy B i K. Ponadto probiotyki zmniejszają ryzyko wystąpienia infekcji bakteryjnych. Korzystanie wpływają na florę jelitową oraz zapobiegają dysbiozie czyli zaburzeniu w składzie, proporcji oraz funkcji drobnoustrojów. Przyczyną wielu chorób wiąże się z zaburzeniami mikrobioty. Są to między innymi nieswoiste zapalenie jelit, zespół jelita nadwrażliwego, martwicze zapalenie jelit, alergie, otyłość czy cukrzyca. Dlatego tak bardzo ważne jest dbanie o prawidłowy skład mikrobioty między innymi, stosując żywność probiotyczną. Szczególnie ważne, aby dostarczać je w trakcie oraz po przebytej antybiotykoterapii. Dieta w tym okresie powinna obfitować w naturalne probiotyki, aby odbudować prawidłową mikroflorę jelitową. Do żywności probiotycznej zalicza się: fermentowane napoje mleczne, np. jogurt, kefir, maślanka, kwaśne mleko, kiszone warzywa i owoce, np. ogórki, kapusta, buraki, fermentowane nasiona roślin strączkowych oraz fermentowane produkty sojowe.
Dna moczanowa jest schorzeniem zapalnym stawów. W wyniku zwiększonego stężenia kwasu moczowego w surowicy dochodzi do odkładania się głównie tkankach stawowych kryształów moczanu sodu. Biorąc pod uwagę przyczynę rozwoju choroby, wyróżnia się dnę moczanową pierwotną oraz wtórną
Pierwotna dna moczanowa– związana jest z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami metabolicznymi prowadzącymi do zwiększonej produkcji kwasu moczowego lub zmniejszenia wydalania go przez nerki.
Wtórna dna moczanowa – zwana także nabytą, związana jest z nadmiernym gromadzeniem się kwasu moczowego poprzez zwiększoną podaż produktów bogatych w puryny oraz fruktozę. Utrudnione wydalanie może być związane ze współistnieniem innych chorób, takich jak m.in. cukrzyca czy zaburzenia pracy serca.
Występują 4 stadia choroby:
Bezobjawowe podwyższone stężenie kwasu moczowego
Ostre zapalenie stawów (napady zapalenia stawów)
Okres międzynapadowy
Przewlekłe zapalenie stawów (dna przewlekła)
Ataki dny moczanowej trwają zazwyczaj kilka dni, aczkolwiek nieleczone mogą utrzymywać się nawet do 3 tyg. Zazwyczaj napad rozpoczyna się od nagłego i silnego bólu stawu, który odczuwalny jest przy nawet najmniejszym dotyku. Jeśli nie zostanie wdrożone odpowiednie leczenie oraz dieta, napady mogą zwiększyć swoją częstotliwość oraz trwać znacznie dłużej obejmując więcej stawów.
Jak zapobiegać atakom dny moczanowej? Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia dny moczanowej lub ograniczyć ostre ataki choroby, kluczowa jest prawidłowa dieta oraz aktywność fizyczna. Spożywane pokarmy powinny być ubogie w puryny, co przyczyni się do obniżenia stężenia kwasu moczowego we krwi. Puryny są związkami organicznymi produkowanymi przez
organizm oraz dostarczanymi wraz z pożywieniem. Końcowym produktem ich metabolizmu jest kwas moczowy.
Najważniejsze zalecenia żywieniowe przy dnie moczanowej:
Uzyskanie prawidłowej masy ciała
Znaczna część osób ze zdiagnozowaną dną moczanową sa to osoby, które posiadają nadwagę lub otyłość. Żywienie powinno zatem zostać zbilansowane, aby umożliwiło osiągnięcie prawidłowej masy ciała. Zalecana jest dieta o umiarkowanym deficycie kalorycznym.
Kaloryczność diety oraz rozkład makroskładników powinny zostać dopasowane do stanu zdrowia danej osoby oraz poziomu aktywności fizycznej.
● Unikanie produktów o wysokiej zawartości puryn
Osoby z dną moczanową powinny wprowadzić dietę niskopurynową, tak aby nie przekraczać ilości 300 mg wytworzonego kwasu moczowego / dobę, a w okresie ataku dny moczanowej spożycie nie powinno przekraczać 120 mg na dobę.
Produkty spożywcze dzieli się w zależności od ilości produkowanego kwasu moczowego po ich spożyciu (na 100g):
poniżej 50 mg kwasu moczowego – zalecane w diecie
od 50 do 100 mg kwasu moczowego – dozwolone w umiarkowanej ilości, ale w okresie międzynapadowym
powyżej 100 mg kwasu moczowego – powinno się istotnie ograniczyć lub najlepiej całkowicie wyeliminować z diety
Należy unikać:
podrobów
tłustych ryb (makrela, łosoś, halibut, śledź, pstrąg, sardynki, szproty)
tłustych mięs (wieprzowina, kurczak ze skórą itp.)
owoców morza
produktów wędzonych
drożdży piekarniczych oraz browarniczych
słodyczy, soków i napojów słodzonych bogatych we fruktozę
Zaleca się spożywanie:
warzyw niskoskrobiowych (np. pomidory, ogórki, cukinia, rzodkiewka, sałata)
owoców (w terapii dny moczanowej pomocne może okazać się włączenie do diety wiśni – związki fenolowe w nich zawarte mogą zmniejszyć częstotliwości ataków dny oraz zredukować stan zapalny)
jaj
chudych produktów mlecznych
produktów zbożowych, będących źródłem błonnika pokarmowego (spożycie węglowodanów złożonych – zbóż, makaronów, kasz, ryżu – zwiększa wydalanie kwasu moczowego i zmniejsza ryzyko ataku dny)
Łysienie plackowate z łaciny alopecia areata (stąd często mówimy o alopecji) jest częstą chorobą skóry owłosionej zarówno głowy jak i pozostałych okolic ciała gdzie mamy mieszki włosowe. Choć choroba opisywana jest już w epoce starożytnej ciągle nie znamy jej dokładnej patogenezy, a także niestety nie ma skutecznego leczenia. Co ciekawe przebieg choroby jest dość nietypowy, ponieważ poza wyłysieniem nie obserwuje się żadnych zmian chorobowych, pacjenci nie zgłaszają również żadnych innych dolegliwości. Mimo obiektywnie łagodnego przebiegu choroby i braku dolegliwości chorzy odczuwają poważny dyskomfort z powodu utraty owłosienia, znacząco wpływający, na jakość życia. Przebieg choroby jest zmienny, ogniska wyłysienia mogą samoistnie ustępować albo powiększać się. Łysienie plackowate rozwija się u obu płci z jednakową częstością. Pojawić się może w każdym wieku, coraz częściej dotyka dzieci i ludzi młodych. Łysienie może zmieć różny przebieg – od jednego owalnego ogniska „placka” ubytku włosów na głowie, przez utratę wszystkich włosów na głowie lub głowie i całym ciele.
Jak już wspomniałam nie znamy przyczyny łysienia plackowatego. Coraz więcej badań wskazuje na autoimmunologiczne tło choroby –oznacza to, że organizm błędnie rozpoznaje swoje tkanki, jako obce i wytwarzając przeciwciała niszczy mieszki włosowe. Początek autoimmunizacji jak i w innych chorobach z tego kręgu, może być związany z infekcją wirusową czy bakteryjną, wpływ także mogą mieć leki, dieta czy stres. W okresie II wojny światowej opisanych było sporo przypadków wyłysienia na skutek bezpośrednio zagrożenia życia –czyli nasilonego stresu. Do tej pory większość Pacjentów często wiąże pierwszy epizod choroby z silnym stresem.
Obecnie ma skutecznego leczenia tej choroby. Stosowane są leki miejscowe w postaci wcierek, leki ogólnoustrojowe immunosupresyjne, ostatnio prowadzone są również w Polsce badania kliniczne nad skutecznością inhibitorów kinazy janusowej.
Schorzenie jest dość powszechne, stanowi około 3% wszystkich chorób dermatologicznych a w samych Stanach Zjednoczonych choruje ponad 2 mln osób, przy czym liczba ta ciągle się zwiększa. Mimo iż zachorowalność na łysienie plackowate jest tak duża, wiedza o tej jednostce chorobowej jest zbyt mało powszechna, co utrudnia proces zaakceptowania schorzenia przez osoby dotknięte alopecją. Często Pacjenci słysząc diagnozę, pierwszy raz słyszą jej nazwę – łysienie plackowate. A osoby z brakiem włosów spowodowanym alopecją często przez społeczeństwo mylnie kojarzone są z chorymi w trakcie leczenia onkologicznego. Na szczęście w Polsce istnieje Polskie Stowarzyszenie Alopecji, którego misją „jest czynienie świata bardziej przyjaznym osobom dotkniętym przez łysienie plackowate”, dostępne są również bajki dla dzieci czy ciekawe książki autobiograficzne o alopecji.
Dieta charakteryzująca się produktami o niskim indeksie glikemicznym sprawdzi się nie tylko dla osób z insulinoopornością czy cukrzycą, ale również dla osób zdrowych. Celem tej diety jest przede wszystkim spowolnienie wchłaniania węglowodanów z pożywienia, dzięki czemu nie występuje gwałtowny skok oraz spadek glukozy we krwi. Dieta ta również niesie wiele innych korzyści.
Na początku krótkie wyjaśnienie lub dla niektórych przypomnienie czym jest indeks glikemiczny.
Indeks glikemiczny jest to wskaźnik, który opisuje jak wzrośnie poziom cukru we krwi po 2 godzinach od spożycia danego produktu zawierającego 50 g węglowodanów przyswajalnych. Przyjmuje się, że wartość indeksu glikemicznego dla 50 g węglowodanów w postaci czystej glukozy wynosi 100. Wprowadzony został podział na niski, średni i wysoki indeks glikemiczny. Przyjęto, że produkty, których IG wynosi nie więcej niż 55 uważa się za produkty o niskim IG. Wartości 56-69 przypisane są dla produktów o średnim indeksie glikemicznym, a równe lub większe niż 70 dla produktów o wysokim IG. Jednakże wartości indeksu glikemicznego nie są stałe, wpływają na nie różne czynniki, które zostały wymienione poniżej.
Czynniki wpływające na indeks glikemiczny
Stopień rozdrobnienia – produkty zmielone są szybciej i łatwiej trawione, przez co mają wyższy IG
Obróbka termiczna i czas trwania- produkty o tej samej ilości węglowodanów spożyte na surowo mają niższy indeks glikemiczny niż po ugotowaniu np. rozgotowany makaron ma wyższy IG niż al dente
Stopień dojrzałości owoców – im bardziej dojrzały owoc tym wyższy IG,
Obecność błonnika pokarmowego – im jest go więcej, tym poziom glukozy rośnie wolniej, np. biały makaron ma wyższy IG niż razowy ( szczególnie frakcja błonnika rozpuszczalnego – dobrym źródłem są między innymi owies, jęczmień czy nasiona roślin strączkowych)
Zawartość tłuszczu- ten makroskładnik spowalnia opróżnianie żołądka oraz szybkość trawienia pokarmu w jelicie cienkim, dlatego posiłki z dodatkiem tłuszczy mają niższy indeks glikemiczny
Dieta o niskim IG ma niezwykle istotne znaczenia dla osób ze zdiagnozowaną insulinoopornością i cukrzycą, ale dieta ta również zalecana jest osobom zdrowym w celu obniżenia ryzyka wystąpienia tych chorób w przyszłości. Dieta o niskim IG wpływa na dłuższe uczucie sytości po posiłku, dzięki czemu łatwiej utrzymać prawidłową masę ciała lub ją zredukować, jeśli jest taka potrzeba. W badaniach epidemiologicznych wykazano , że wartość IG diety zwłaszcza u kobiet wpływa wprost proporcjonalnie do BMI, obwodu talii i masy tkanki tłuszczowej. Dieta z niskim IG u osób z nadmierną masą ciała oprócz zmniejszenia odpowiedzi glikemicznej i insulinowej wpływała na redukcję tkanki tłuszczowej. Brak nagłego spadku glukozy nie będzie również powodowało senności po posiłku. Dieta ta charakteryzuje się wysoka zawartością warzyw oraz produktów pełnoziarnistych, które obfituje w witaminy oraz błonnik pokarmowy, który korzystnie wpływa na nasze zdrowie. Błonnik m.in reguluje stężenie glukozy, poprawia skład mikroflory bakteryjnej, wspomaga prawidłową perystaltykę jelit oraz wpływa na dłuższe uczucie sytości.
Jak odpowiednio komponować posiłki uwzględniając indeks glikemiczny?
Poniżej kilka wskazówek:
W diecie tej przed wszystkim powinno się ograniczyć spożycie pokarmów, które są bogate w cukry proste: soki owocowe, słodycze, miód i cukier w różnej postaci.
Jeśli nie ma przeciwwskazań, warto zadbać o to, aby spożywać warzywa i owoce na surowo.
Ważne, aby produkty takie jak makaron, ryż gotowane były al dente.
Produkty z pszennej mąki powinno zastąpić produktami pełnoziarnistymi.
Produkty węglowodanowe zawsze należy łączyć z produktami białkowymi i źródłem tłuszczu. Na przykład do owocowych koktajli można dodać błonnik, nasiona lnu, słonecznika czy orzechy włoskie.
Do surówek warto dodawać dobrej jakości tłuszcze na surowo takie jak: olej lniany czy oliwa z oliwek
Jeśli będziemy stosować się do podanych wskazówek wartości indeksu glikemicznego będą niższe i łatwiej nam będzie utrzymać prawidłową glikemię poposiłkową i sekrecję insuliny.
