● Czarnuszka (ziarenka / olej z czarnuszki) jest jedną z roślin o najsilniejszych właściwościach zdrowotnych. Posiada silne właściwości przeciwgrzybicze. ● Pieprz cayenne zawiera kapsaicynę, która wykazuje możliwość zwalczania grzybicy. ● Imbir posiada substancja aktywne, które działają przecigrzybiczo i wspierają odporność oraz wykazują działanie przeciwzapalne. ● Czosnek zawiera allicynę, która zwalcza grzybicę, działa również przeciwwirusowo i przeciwbakteryjnie. ● Cebula to podobnie jak czosnek, naturalny antybiotyk (i prebiotyk); zawiera substancje bakteriobójcze, wirusobójcze i grzybobójcze; dostarcza również wiele witamin i składników mineralnych oraz wspiera odpornośc organizmu. ● Kurkuma działa przeciwzapalnie, jest silnym antyoksydantem i hamuje rozrost grzybów. ● Wyciąg z pestek grejpfruta już od wieków jest ceniony za swoje bakteriobójcze i grzybobójcze działanie więc z powodzeniem sprawdzi się w terapii przeciwko grzybicy. ● Olejek z oregano wykazuje działanie grzybobójcze i zapobiega rozprzestrzenianiu się grzybicy; zawiera również antyoksydanty, mikro i makroelementy oraz witaminę A i C, dzięki czemu wspiera odporność.
Święta tu tuż, a więc czas zacząć przygotowania! Czym byłoby Boże Narodzenie bez piernika? Mamy dzisiaj dla Was super alternatywę dla tych sztucznych przypraw do piernika z marketu. Przedstawiamy naszą autorską przyprawę zrobioną z naturalnych składników, wprost w naszej kuchni. Super sprawdzi się do przygotowania bezglutenowego piernika, na którego przepis przedstawimy już w najbliższych postach.
Przy zaparciach najistotniejszą rzeczą jest odpowiednie nawodnienie. Warto również wprowadzić kilka produktów do swojej diety, które istotnie wpływają na zmniejszenie zaparć.
Kefir – poprawia pracę jelit, zwiększa częstość wypróżniania (poprawia konsystencję stolca dzięki bakteriom Lactobacillus).
Fasola– bogata jest w błonnik, który poprawia pasaż jelitowy, zwiększa objętość stolca, powoduje napływanie wody do mas kałowych- zmniejszenie twardości mas kałowych.
Nasiona lnu– bogate w błonnik pokarmowy- poprawiają pracę jelit, zmieniają konsystencję stolca.
Rabarbar– zawiera sennozydy, które pod wpływem bakterii w jelicie grubym rozkładają się do licznych substancji czynnych np. antrachinonów, które pobudzają perystaltykę jelit.
Soczewica- duża ilość błonnika.
Jabłka– bogate w pektyny- zwiększają pasaż jelitowy.
Gruszki– zawierają błonnik oraz sorbitol, który jest związkiem osmotycznie czynnym powodującym napływanie wody do mas kałowych – poprawia konsystencję stolca.
Kawa– uwalnia gastryną- uruchamia uwalnia wydzielanie kwasu żołądkowego i zwiększa parcie na stolec
Sok z aloesu – zawiera liczne glikozydy antrachinonowe, które przyśpieszają perystaltykę jelit.
Zgodnie z ustawą z dnia 27.10.2017 roku o Podstawowej Opiece Zdrowotnej Pacjent ma prawo wyboru świadczeniodawcy, udzielającego świadczeń z zakresu podstawowej opieki zdrowotnej, spośród podmiotów, które zawarły umowy z NFZ. W ramach wyboru wybieramy lekarza POZ, pielęgniarkę POZ lub położną POZ. Możemy tego dokonać w jednym podmiocie tzn. u tego samego świadczeniodawcy ale także u różnych świadczeniodawców. Oznacza to że lekarza możemy wybrać w jeden przychodni a pielęgniarkę POZ lub położną POZ w tej samej lub innej.
Ponadto Pacjent ma prawo zmiany decyzji. Bezpłatnego wyboru można dokonać nie częściej niż dwa razy w roku kalendarzowym, a w przypadku każdej kolejnej zmiany trzeba wnieść opłatę w wysokości 80 złotych.
Natomiast opłaty nie trzeba wnosić w przypadku gdy zmieniamy miejsce zamieszkania lub w przypadku zaprzestania udzielania świadczeń opieki zdrowotnej przez wybranego świadczeniodawcę, lekarza POZ, pielęgniarkę POZ lub położną POZ u wybranego świadczeniodawcy lub z innych przyczyn powstałych po stronie świadczeniodawcy.
Aby dokonać zmiany należy złożyć nową deklarację do wybranego lekarza, pielęgniarki lub położnej osobiście lub za pomocą środków telekomunikacyjnych.
Zgodnie z Rozporządzeniem Ministra Zdrowia z 27 listopada 2019 r. w sprawie zakresu zadań lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, pielęgniarki podstawowej opieki zdrowotnej i położnej podstawowej opieki zdrowotnej, zadaniami pielęgniarki POZ (pielęgniarki środowiskowej) jest opiekowanie się Pacjentem. W ramach swoich obowiązków wykonuje szereg czynności medycznych, gdy zachodzi potrzeba również w domu Pacjenta. Jej zadaniem jest edukacja, monitorowanie rozwoju dziecka, a także w ograniczonym zakresie diagnozowanie i leczenie. W razie potrzeby wykonuje zabiegi pielęgnacyjne, przygotowuje i aktywizuje do samoopieki i samopielęgnacji w chorobie i niepełnosprawności a także podaje leki różnymi drogami i technikami zleconymi przez lekarza (w tym mi.in. zastrzyki dożylne, podskórne, śródskórnych oraz wlewy dożylne i doodbytnicze). Ponad to zajmuje się wykonywaniem zabiegów pielęgnacyjno-leczniczych w stomiach, przetokach i ranach trudno gojących się np. odleżynach, cewnikowaniem pęcherza u kobiet czy wykonywaniem inhalacji. Pielęgniarka POZ prowadzi też ocenę prawidłowości rozwoju fizycznego dzieci (do 18 roku życia) na podstawie testów przesiewowych oraz w czasie wizyt patronażowych.
Probiotyki należą do żywych organizmów, które przyjmowane w odpowiednich ilościach wykazują korzyści zdrowotne dla organizmu. Wywierają one pozytywne działanie na organizm człowieka zarówno miejscowe, jak również ogólnoustrojowe oraz pełnią ważną rolę w utrzymaniu homeostazy. Mechanizm działania bakterii probiotycznych jest złożony. Do najbardziej istotnych zalicza się rywalizację o miejsca receptorowe na enterocytach z bakteriami względnie patogennymi, uszczelnianie bariery ochronnej w jelicie na skutek zwiększenia wydzielania śluzu, obniżenie ph treści jelitowej poprzez produkcję kwasu mlekowego oraz wytwarzanie substancji o działaniu bakteriostatycznym. Do najczęściej wykorzystywanych szczepów w przemyśle farmaceutycznym zalicza się Lactobacillus oraz Bifidobacterium. Stosowane są na całym świecie ze względu na szeroko wykazywane prozdrowotne działanie na organizm ludzki.
Głównym zadaniem probiotyków jest poprawa odporności oraz stanu przewodu pokarmowego poprzez regulacje perystaltyki jelit i poprawę trawienia. Stosowanie probiotyków dodatkowo może wpłynąć na zmniejszenie infekcji górnych dróg oddechowych. Zwiększają wartość produktów spożywczych poprzez zwiększone przyswajanie m.in. magnezu, żelaza oraz witamin z grupy B i K. Ponadto probiotyki zmniejszają ryzyko wystąpienia infekcji bakteryjnych. Korzystanie wpływają na florę jelitową oraz zapobiegają dysbiozie czyli zaburzeniu w składzie, proporcji oraz funkcji drobnoustrojów. Przyczyną wielu chorób wiąże się z zaburzeniami mikrobioty. Są to między innymi nieswoiste zapalenie jelit, zespół jelita nadwrażliwego, martwicze zapalenie jelit, alergie, otyłość czy cukrzyca. Dlatego tak bardzo ważne jest dbanie o prawidłowy skład mikrobioty między innymi, stosując żywność probiotyczną. Szczególnie ważne, aby dostarczać je w trakcie oraz po przebytej antybiotykoterapii. Dieta w tym okresie powinna obfitować w naturalne probiotyki, aby odbudować prawidłową mikroflorę jelitową. Do żywności probiotycznej zalicza się: fermentowane napoje mleczne, np. jogurt, kefir, maślanka, kwaśne mleko, kiszone warzywa i owoce, np. ogórki, kapusta, buraki, fermentowane nasiona roślin strączkowych oraz fermentowane produkty sojowe.
Tłuszcze należą do najbardziej skoncentrowanego źródła energii dla organizmu. Jeden gram tłuszczu dostarcza 9 kcal, zaś kaloryczność węglowodanów oraz białek wynosi 4 kcal. W postaci tkanki tłuszczowej odpowiada za magazynowanie energii. Zapobiega przed utratą ciepła oraz chroni narządy wewnętrzne przed urazami. Tłuszcz występuje również w składzie błon komórkowych oraz jest prekursorem hormonów płciowych i hormonów produkowanych przez korę nadnerczy i tkankę tłuszczową. Dodatkowo występowanie tłuszczy w żywności pozwala na odpowiednie wchłanianie witamin A, D, E, K, które są rozpuszczalne wyłącznie tłuszczach. Zgodnie z rekomendacjami Instytutu Żywności i Żywienia, tłuszcze w codziennej diecie powinny pokrywać od 20 do 35% zapotrzebowania energetycznego. Jednakże duże znaczenie ma odpowiedni rozkład kwasów tłuszczowych, ponieważ nie tylko ilość, ale zdecydowanie jakość tłuszczu ma ogromne znaczenie dla utrzymania dobrego stanu zdrowia.
Skąd wziął się podział na „dobre” i „złe” tłuszcze?
Podział ten wynika z odmiennego wpływu na organizm nasyconych (NKT) i nienasyconych kwasów tłuszczowych (NNKT), które są obecne w pożywieniu. Nasycone kwasy tłuszczowe zwiększają poziom frakcji cholesterolu LDL, co może przyczynić się do rozwoju miażdżycy oraz zwiększonego ryzyka chorób sercowo-naczyniowych. Natomiast nienasycone kwasy tłuszczowe oddziałują pozytywnie na lipidogram poprzez obniżenie ”złego” cholesterolu LDL i triglicerydów. Równocześnie korzystnie wpływają na podniesienie poziomu frakcji HDL czyli tzw “dobrego” cholesterolu. Dodatkowo nienasycone kwasy tłuszczowe wykazują działanie przeciwutleniające oraz przeciwkrzepliwe. Dzięki temu zmniejszają ryzyko rozwoju chorób układu sercowo-naczyniowego. Produkty obfitujące w NNKT są źródłem witaminy E, kwasów tłuszczowych z grupy omega 3 i 6 oraz związków bioaktywnych.
Źródło nasyconych i nienasyconych kwasy tłuszczowych
Nasycone kwasy tłuszczowe znajduja się produktach pochodzenia zwierzęcego czyli m.in w mięsie i jego przetworach, nabiale oraz tłuszczach tak jak np. masło, smalec czy słonina. Natomiast nienasycone kwasy tłuszczowe obecne są w produktach pochodzenia roślinnego takich jak m.in oliwa i oleje roślinne, orzechy, nasiona, pestki, czy awokado. Wyjątek stanowią ryby, a przede wszystkim tłuste ryby morskie ( łosoś, makrela, tuńczyk, śledź, pstrąg łososiowy), które w przeciwieństwie do innych produktów pochodzenia odzwierzęcego, są nieocenionym źródłem kwasów tłuszczowych omega-3, w tym niezbędnych kwasów EPA (eikozapentaenowego) i DHA (dokozaheksaenowego). Dieta bogata w EPA i DHA chroni przed rozwojem chorób układu krążenia. Badania wykazują również ich wpływ na zmniejszenie stężenia triglicerydów we krwi. Dodatkowo są one niezbędne do prawidłowego rozwoju płodu, dlatego ich odpowiednie spożycie jest niezmiernie istotne w czasie przebiegu ciąży. Drugim wyjątkiem stanowią oleje: kokosowy i palmowy, które obfitują w NKT. Aby zapobiegać chorobom dietozależnym zaleca się, aby znacznie ograniczać tłuszcze odwierzęce oraz eliminować izomery trans kwasów tłuszczowych. Jak podaje Organizacja Narodów Zjednoczonych do spraw Wyżywienia i Rolnictwa, spożycie kwasów tłuszczowych trans powinno wynosić mniej niż 1% energii z diety, dlatego spożycie tych kwasów tłuszczowych powinno być jak najniższe.
Czym są tłuszcze trans i jak wpływają na organizm?
Tłuszcze trans należą do nienasyconych kwasów tłuszczowych, czyli takich, które w cząsteczce zawierają przynajmniej jedno podwójne wiązanie pomiędzy atomami węgla. Wiązanie to może mieć postać cis (gdy oba atomy wodoru znajdują się po tej samej stronie wiązania) lub trans (gdy oba atomy wodoru znajdują się po przeciwnych stronach wiązania). Znaczna część tłuszczów trans powstaje w przemysłowym procesie zwanym utwardzeniem lub uwodornieniem. Ma to na celu zmianę płynnej formy oleju w stały. Przyczynia się to do dłuższego okresu przydatności tłuszczu do spożycia. Tłuszcze trans działają szkodliwe na zdrowie człowieka. Przyczyniają się do podwyższenia poziomu “złego” cholesterolu LDL, co skutkuje zwiększonym ryzykiem rozwoju miażdżycy i wystąpienia udaru mózgu. Ponadto zwiększają prawdopodobieństwo wystąpienia nowotworów oraz cukrzycy typu II. Aby ograniczyć ich spożycie należy przede wszystkim czytać etykiety produktów spożywczych, aby unikać żywności, które w swoim składzie zawierają uwodornione lub utwardzone oleje roślinne. Najwięcej kwasów tłuszczowych typu trans znajduje się produktach przetworzonych takich jak m.in ciasta, słodycze czekoladowe, dania typu instant oraz fast food.
Astma według definicji Światowej Inicjatywy na Rzecz Astmy jest przewlekłą, heterogenną chorobą zapalną dróg oddechowych. Charakterystycznymi objawy astmy są: duszność, świszczący oddech, kaszel, uczucie ściskania w klatce piersiowej. Objawy te związane są z utrudnieniem wydechowego przepływu przez drogi oddechowe, co ważne są one zmienne. Ograniczenie przepływu powietrza wynika ze skurczu mięśni gładkich oskrzeli, nadprodukcji śluzu oraz postępującej przebudowy ściany oskrzeli.
Astmę według fenotypu podzielić możemy na alergiczną, niealergiczną, o późnym początku, z utrwaloną obturacją oskrzeli oraz współistniejąca z otyłością.
W typie alergicznym objawy astmy są indukowane działaniem alergenu. Często występuje z atopią czyli skłonnością do zwiększonego wytwarzania przeciwciał (czyli białek obronnych organizmu) w tak zwanej klasie IgE w porównaniu do populacji ogólnej. Charakterystyczne jest również tło genetyczne czyli rodzinne występowanie astmy lub innych chorób o podłożu alergicznym.
Astma może ujawnić się w każdym wieku. Jeśli się rozpoczyna w wieku dorosłym, to częściej jest niealergiczna i ma cięższy przebieg.
Do zdiagnozowania astmy u dorosłych oprócz charakterystycznych objawów klinicznych konieczne jest wykonanie badań czynnościowych (spirometrii), natomiast u dzieci możemy ją rozpoznać na podstawie samych objawów i przebiegu choroby.
Leczenie astmy uzależnione jest od nasilenia objawów. Leki dzielimy na kontrolujące przebieg choroby – przyjmuje się je regularnie oraz leki objawowe – przyjmowane doraźnie.
Ponad to ważne jest leczenie niefarmakologiczne czyli:
regularny umiarkowany wysiłek fizyczny– pamiętać należy o ryzyku wystąpienia objawów spowodowanych wysiłkiem i metodach ich zapobiegania
bezwzględne zaprzestanie palenia papierosów a także unikanie biernego narażenia na dym tytoniowy
korekta nawyków żywieniowych – dieta bogata w owoce i warzywa, redukcji masy ciała u chorych z nadwagą lub otyłością
u chorych uczulonych na pyłki roślin rozważenie unikanie alergenów np. częstsze pozostawanie w domu i unikanie wietrzenia pomieszczeń w okresach, gdy stężenie pyłków w powietrzu atmosferycznym jest największe
coroczne szczepienie przeciwko grypie, przeciwko Covid.
W przebiegu astmy dochodzić może do zaostrzeń choroby czyli nasilenia jej objawów. Mogą one rozwinąć się gwałtownie nawet w ciągu kilku minut albo stopniowo, a nieleczone mogą doprowadzić nawet do śmierci. Wieloletnia niekontrolowana astma prowadzi do postępującej niewydolności oddechowej.
Dna moczanowa jest schorzeniem zapalnym stawów. W wyniku zwiększonego stężenia kwasu moczowego w surowicy dochodzi do odkładania się głównie tkankach stawowych kryształów moczanu sodu. Biorąc pod uwagę przyczynę rozwoju choroby, wyróżnia się dnę moczanową pierwotną oraz wtórną
Pierwotna dna moczanowa– związana jest z genetycznie uwarunkowanymi zaburzeniami metabolicznymi prowadzącymi do zwiększonej produkcji kwasu moczowego lub zmniejszenia wydalania go przez nerki.
Wtórna dna moczanowa – zwana także nabytą, związana jest z nadmiernym gromadzeniem się kwasu moczowego poprzez zwiększoną podaż produktów bogatych w puryny oraz fruktozę. Utrudnione wydalanie może być związane ze współistnieniem innych chorób, takich jak m.in. cukrzyca czy zaburzenia pracy serca.
Występują 4 stadia choroby:
Bezobjawowe podwyższone stężenie kwasu moczowego
Ostre zapalenie stawów (napady zapalenia stawów)
Okres międzynapadowy
Przewlekłe zapalenie stawów (dna przewlekła)
Ataki dny moczanowej trwają zazwyczaj kilka dni, aczkolwiek nieleczone mogą utrzymywać się nawet do 3 tyg. Zazwyczaj napad rozpoczyna się od nagłego i silnego bólu stawu, który odczuwalny jest przy nawet najmniejszym dotyku. Jeśli nie zostanie wdrożone odpowiednie leczenie oraz dieta, napady mogą zwiększyć swoją częstotliwość oraz trwać znacznie dłużej obejmując więcej stawów.
Jak zapobiegać atakom dny moczanowej? Aby zmniejszyć ryzyko wystąpienia dny moczanowej lub ograniczyć ostre ataki choroby, kluczowa jest prawidłowa dieta oraz aktywność fizyczna. Spożywane pokarmy powinny być ubogie w puryny, co przyczyni się do obniżenia stężenia kwasu moczowego we krwi. Puryny są związkami organicznymi produkowanymi przez
organizm oraz dostarczanymi wraz z pożywieniem. Końcowym produktem ich metabolizmu jest kwas moczowy.
Najważniejsze zalecenia żywieniowe przy dnie moczanowej:
Uzyskanie prawidłowej masy ciała
Znaczna część osób ze zdiagnozowaną dną moczanową sa to osoby, które posiadają nadwagę lub otyłość. Żywienie powinno zatem zostać zbilansowane, aby umożliwiło osiągnięcie prawidłowej masy ciała. Zalecana jest dieta o umiarkowanym deficycie kalorycznym.
Kaloryczność diety oraz rozkład makroskładników powinny zostać dopasowane do stanu zdrowia danej osoby oraz poziomu aktywności fizycznej.
● Unikanie produktów o wysokiej zawartości puryn
Osoby z dną moczanową powinny wprowadzić dietę niskopurynową, tak aby nie przekraczać ilości 300 mg wytworzonego kwasu moczowego / dobę, a w okresie ataku dny moczanowej spożycie nie powinno przekraczać 120 mg na dobę.
Produkty spożywcze dzieli się w zależności od ilości produkowanego kwasu moczowego po ich spożyciu (na 100g):
poniżej 50 mg kwasu moczowego – zalecane w diecie
od 50 do 100 mg kwasu moczowego – dozwolone w umiarkowanej ilości, ale w okresie międzynapadowym
powyżej 100 mg kwasu moczowego – powinno się istotnie ograniczyć lub najlepiej całkowicie wyeliminować z diety
Należy unikać:
podrobów
tłustych ryb (makrela, łosoś, halibut, śledź, pstrąg, sardynki, szproty)
tłustych mięs (wieprzowina, kurczak ze skórą itp.)
owoców morza
produktów wędzonych
drożdży piekarniczych oraz browarniczych
słodyczy, soków i napojów słodzonych bogatych we fruktozę
Zaleca się spożywanie:
warzyw niskoskrobiowych (np. pomidory, ogórki, cukinia, rzodkiewka, sałata)
owoców (w terapii dny moczanowej pomocne może okazać się włączenie do diety wiśni – związki fenolowe w nich zawarte mogą zmniejszyć częstotliwości ataków dny oraz zredukować stan zapalny)
jaj
chudych produktów mlecznych
produktów zbożowych, będących źródłem błonnika pokarmowego (spożycie węglowodanów złożonych – zbóż, makaronów, kasz, ryżu – zwiększa wydalanie kwasu moczowego i zmniejsza ryzyko ataku dny)
Choroby autoimmunologiczne stanowią coraz częstszy problem zdrowotny. Spowodowane są nieprawidłową pracą układu immunologicznego. W odpowiedzi na sygnał o zagrożeniu, dochodzi do produkcji przeciwciała przeciwko własnym tkankom, co doprowadza do zniszczenia zdrowych komórek i tkanek. Wśród chorób autoimmunologicznych tarczycy wyróżnić możemy chorobę Hashimoto i chorobę Gravesa-Basedowa.
Tarczycy jest narządem endokrynnym a wytwarzane przez nią hormony kontrolują czynność większości tkanek. Uważa się ze hormony tarczycy działają najbardziej różnokierunkowo spośród wszystkich hormonów, dlatego też zaburzenia ich wydzielania odbijają się na pracy całego organizmu dając przeróżne symptomy.
Choroba Gravesa-Basedowa opisywana w literaturze medycznej jest od 1835 roku. Dochodzi do niej na skutek wytwarzania przez organizm przeciwciał przeciw receptorowi TSH, które pobudzają czynność komórek tarczycy prowadząc do objawów nadczynności tarczycy. Receptory te znajdą się również w tkankach oczodołu a pobudzenie ich prowadzić może do orbitopatii tarczycowej – wytrzeszczu. Mechanizm pojawienia się autoprzeciwciał nie jest znany. Udowodniony wpływ ma predyspozycja dziedziczna- ma charakter wielogenowy, rodzinne występowanie chorób autoimmunologicznych tarczycy obserwuje się u 50% chorych. Kolejnym ważnym czynnikiem jest palenie papierosów, stres oraz estrogeny – choroba Gravesa Basedowa występuje 10 razy częściej u kobiet niż u mężczyzn.
Objawy zależne są od wieku zachorowania. U chorych w wieku 20-50 lat choroba przebiega pełnoobjawowo natomiast u osób starszych objawy mogą być słabiej wyrażone często ograniczone do objawów ze strony układu krążenia najczęściej pod postacią migotania przedsionków. Do typowych objawów nadczynności tarczycy zaliczamy: drażliwość, niepokój, lęk, bezsenność, trudności w skupieniu uwagi, uczucie gorąca, wzmożoną potliwość, wypadanie włosów, osłabienie, męczliwość, zaburzenia rytmu serca, duszność, biegunki, wielomocz, zmniejszone libido, zaburzenia miesiączkowania, zaburzenia wzwodu.
Najbardziej typową cechą choroby Gravesa – Basedowa jest jej nawracający przebieg z okresami zaostrzeń i remisji. Orbitopatia, czyli wytrzeszcz gałek ocznych jest objawem bardzo charakterystycznym, występuje u około 1/3 chorych, może prowadzić do uszkodzenia ruchomości gałek ocznych powodując pogorszenie ostrości widzenia a nawet ślepotę.
Ze względu na to, że nie znamy przyczyny choroby leczenie ograniczone jest do leczenia objawowego, czyli leczenia nadczynności tarczycy i orbitopatii. Stosowane są leki przeciw tarczycowe, które hamują wydzielanie hormonów tarczycy oraz działają immunosupresyjnie, czyli powodują zmniejszenie wydzielania autoprzeciwciał. Niekiedy stosuje się leczenie jodem promieniotwórczym czy leczenie operacyjne. Choroba Hashimoto to choroba autoimmunologiczna powodująca przewlekłe zapalenie tarczycy spowodowane przeciwciałami przeciw tyreoperoksydazie oraz tyreoglobuklinie, prowadzące do zniszczenia tkanek tarczycy a tym samym do niedoczynności tarczycy. Choroba Hashimoto obecnie jest najczęstszą przyczyną niedoczynności tarczycy. Występuje we wszystkich grupach wiekowych. Choroba ma przebieg przewlekły, często postępujący. Objawy szczególnie na początku są niecharakterystyczne, związane ze zwolnieniem tempa przemian metabolicznych: przyrost masy ciała, osłabienie, zmęczenie, zmniejszona tolerancja wysiłku, senność, ogólne spowolnienie, zmniejszenie koncentracji, zaburzenia pamięci, uczucie chłodu, łatwe marznięcie, zaburzenia miesiączkowania, obfite miesiączki, osłabienie libido, zaburzenia wzwodu. Ponad to sucha, zimna skóra, obrzęk podskórny, łamliwe włosy, zwolnienie czynności serca, ochrypły głos, przewlekłe zaparcia, zmniejszenie siły mięśniowej.
Leczenie choroby Hashimoto jest trudne. Nie ma leczenia przyczynowego. U osób z niedoczynnością tarczycy stosuje się leczenie substytucyjne.
Sen jest nieodłącznym elementem dobowego rytmu naszego organizmu. Mimo tego, że codziennie towarzyszy nam w życiu nadal jest jednym z najbardziej nieodkrytych aspektów fizjologii człowieka. Sen jest swoistym regulatorem gospodarki hormonalnej i neuronalnej. Zadbanie o niego, pod kątem ilościowym, ale i jakościowym m.in zmniejsza ryzyko wielu chorób, takich jak choroby neurodegeneracyjne, sercowo – naczyniowe oraz cukrzyca. Dodatkowo zwiększa tolerancję na stres, sprzyja lepszej koncentracji, zapewnia prawidłowy przebieg procesów myślowych oraz wpływa na odporność, zmniejszając podatność na infekcje.
Warto również zadać pytanie, czy sen może również wpływać na naszą masę i skład ciała?
Redukcja masy ciała, a deficyt snu
Jak pokazują badania niedostateczna ilość snu wiąże się ze zwiększonym wskaźnikiem masy ciała. Wykazano również, że skrócony czas snu wpływa na zwiększone spożycie kalorii oraz spożywanie diet o wyższej zawartości tłuszczu, a mniejszej ilości białka. Taka dieta charakteryzuje się zmniejszonym spożyciem owoców i warzyw, jak również wprowadzeniem częstych, gęsto energetycznych przekąsek w ciągu dnia. Wpływać może na to, że osoby z krótką ilością snu wykazują zmniejszony poziom leptyty zaś większe stężenie greliny. Leptyna jest to hormon, który hamuje apetyt, zaś grelina ma działania odwrotne, dlatego mała ilość snu przyczynia się do zaburzenia odczuwania sytości, a pobudzenia apetytu. Dodatkowo u osób z małą ilością snu często odnotowuje się zmniejszoną aktywność fizyczną oraz obniżony NEAT czyli spontaniczną aktywność fizyczną, którą wiąże się z odczuwaniem zmęczenia. Zredukowany wysiłek fizyczny skutkuje zmniejszonym zapotrzebowaniem energetycznym co może prowadzić do zwiększonego spożycia energii. Dodatkowo, poprzez mniejszą ilość godzin snu, osoby mają więcej sposobności do spożywania większej ilości posiłków.
Warto zadbać nie tylko o długość snu, ale również o jego jakość.A jak możemy zadbać o zdrowy sen?
Kilka wskazówek, które pozwolą nam, zadbać o jakość snu:
Unikaj korzystania z urządzeń elektronicznych przynajmniej na 1 godzinę przed snem. Światło niebieskie ogranicza wydzielanie melatoniny i zaburza sen. Jeżeli musisz skorzystać wieczorem z urządzeń elektronicznych, to zakup okulary, które blokują światło niebieskie.
Zadbaj o dobre warunki do spania. Pilnuj, aby w miejscu, w którym śpisz było ciemno i cicho, możesz również wypróbować maseczkę na oczy. Przed snem przewietrz sypialnię, tak aby zapewnić świeże powietrze oraz zmniejszyć temperaturę w pomieszczeniu.
Zadbaj o swój rytm dobowy. Postaraj się chodzić oraz wstawać o podobnej godzinie. Najlepiej zasypiaj przed północą.
Unikaj obfitych posiłków przed snem.
Przed snem postaraj się wyciszyć. Wykorzystaj dostępne techniki relaksacyjne lub zadbaj o prawidłowe oddechy.
Ogranicz spożywania kawy, herbaty oraz alkoholu przed snem.
