Archiwa tagu: fizjoterapia

Kinezyterapia – na czym polega?

O kolejnym typie zabiegów z jakich mogą korzystać goście ośrodka Villa Carpatia opowiada Małgorzata Bzdyra – magister fizjoterapii.

Kinezyterapia zaliczana jest do metod fizjoterapeutycznych. Jest to leczenie ruchem. Podstawą kinezyterapii są różnego rodzaju ćwiczenia lecznicze, inaczej nazywane gimnastyką leczniczą. Celem tych ćwiczeń jest przywrócenie pacjentowi pełnej sprawności lub jeśli nie ma możliwości powrotu do pełnego zdrowia, chociaż częściowej sprawności fizycznej. Należy pamiętać, że kinezyterapia ma działać korzystnie nie tylko na układ ruchu, czyli kości, mięśnie i stawy, ale ma ona za zadanie wywierać również pozytywny i korzystny wpływ na inne układy naszego organizmu.

Kinezyterapia polega na wykonywaniu ćwiczeń usprawniających o charakterze wzmacniającym, rozciągającym i rozluźniającym.

Głównym celem kinezyterapii jest:

  • przywrócenie choremu całkowitej lub możliwie największej sprawności psychofizycznej lub jej utrzymanie
  • poprawa funkcji układu nerwowego,
  • przywrócenie ruchomości w stawach,
  • przywrócenie siły i wytrzymałości mięśni,
  • korygowanie wad postawy i patologicznych nawyków ruchowych,
  • poprawa wydolności narządowej, szczególnie w obrębie układu oddechowego i sercowo-naczyniowego,
  • przystosowanie do życia z niepełnosprawnością.

Kinezyterapia przeprowadzana jest przez wykwalifikowanego fizjoterapeutę. Ćwiczenia odbywają się w specjalnie przygotowanej sali wyposażonej w przyrządy gimnastyczne, jak dmuchane piłki, ciężarki, drabinki, huśtawki, taśmy, tory i schody do nauki chodzenia. Zabiegi kinezyterapii można podzielić na miejscowe i ogólne. Ćwiczenia miejscowe dotyczą bezpośrednio zmienionego chorobowo narządu z kolei kinezyterapia uogólniona dotyczy nieobjętych chorobą części ciała. W tym przypadku przeprowadza się ćwiczenia ogólnokondycyjne, gimnastykę poranną, sport inwalidów czy ćwiczenia w wodzie. Wśród miejscowych ćwiczeń kinezyterapii wyróżnia się: ćwiczenia bierne- wykonywane przez fizjoterapeutę i specjalistyczną aparaturę bez czynnego udziału chorego, oraz ćwiczenia czynne, które pacjent wykonuje samodzielnie. Połączeniem tych dwóch rodzajów ćwiczeń są ćwiczenia czynno-bierne – ruch wykonywany jest biernie, natomiast chory czynnie rozluźnia mięśnie. Ponadto stosuje się także ćwiczenia izometryczne- czynne napinanie mięśni bez zmiany ich długości; ćwiczenia w odciążeniu- wykonywanie ruchu przy odciążeniu przez terapeutę ćwiczonego odcinka ciała; oraz ćwiczenia samowspomagane – chory siłą mięśni zdrowej kończyny wspomaga pracę chorej;

Kinezyterapia znajduje zastosowanie w rehabilitacji osób ze schorzeniami i dysfunkcjami narządów ruchu, wadami postawy, bólami mięśni, stawów, krzyża i kręgosłupa. Ćwiczenia zapewniają pełen zakres ruchu w stawach, a jeśli jest ograniczony, zwiększają go. Gimnastyka lecznicza zwiększa sprężystość i elastyczność więzadeł i torebek stawowych. Determinuje proces uwapnienia kości. Zwiększa siłę, masę i przywraca czynność mięśni. Jest również stosowana u pacjentów z chorobami układu krążenia. Wykorzystywane są one zatem u osób leczących się z powodu nadciśnienia tętniczego, u pacjentów z  problemami zakrzepowo-zatorowymi, u osób z chorobą wieńcową oraz po udarze. Ćwiczenia kinezyterapii stosowane są też u chorych ze stwardnieniem rozsianym, z chorobą Parkinsona oraz często również w przypadku innych chorób układu nerwowego. Kinezyterapia jest też bardzo potrzebna u niektórych pacjentów po leczeniu choroby nowotworowej, miedzy innymi stosowana jest ona u kobiet po mastektomii celem zapobiegania powstawania obrzęków oraz przykurczy. Zdarza się też, że zabiegi kinezyterapii działają bardzo korzystnie w sytuacji, kiedy pacjent cierpi z powodu odmy opłucnowej, niedodmy płuc oraz innych poważnych chorób płuc i klatki piersiowej, jak różnego rodzaju deformacje i urazy klatki piersiowej.

Dzięki właściwie prowadzonym i dobranym ćwiczeniom kinezyterapii stan zdrowia pacjenta może ulec znacznej poprawie, dzięki czemu będzie on mógł zostać poddany dalszej rehabilitacji umożliwiającej mu powrót do codziennego,  normalnego funkcjonowania.

autorka: mgr Małgorzata Bzdyra, fizjoterapeuta Ośrodka Wczasów Zdrowotnych Villa Carpatia

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Krioterapia – leczenie chłodem

   Krioterapia jest rodzajem terapii, która polega na leczeniu pacjenta przy wykorzystywaniu niskich temperatur, dochodzących nawet do –160 ºC . Leczenie zimnem ma wiele właściwości: likwiduje obrzęki, wzmacnia mięśnie i kości, wspomaga regenerację tkanek, działa przeciwbólowo, przyspiesza złuszczanie się naskórka, poprawia ukrwienie skóry, wspomaga wydzielanie endorfin.

   Ekstremalnie niskie temperatury przyczyniają się do reakcji obronnej organizmu. Początkowo nasze naczynia krwionośne kurczą się, zaś przepływ krwi i przemiana materii spowalniają się. Następnie obrona organizmu przybiera formę gwałtownego rozszerzenia się naczyń krwionośnych i zwiększenia przepływu krwi. W ten sposób do komórek ciała dociera znacznie więcej tlenu, substancji przeciwzapalnych i składników odżywczych niż normalnie. W rezultacie zmniejsza się stan zapalny i związany z nim ból, zaś uszkodzone tkanki szybciej się regenerują. Nasze mięśnie rozluźniają się, przemiana materii przyspiesza, a układ odpornościowy pracuje na najwyższych obrotach.

Wyróżnić można:

  • krioterapię miejscową – gdy dolegliwość dotyczy niewielkiej, określonej części ciała
  • krioterapię ogólną – polega na poddaniu całego organizmu pod działanie bardzo niskiej temperatury (do -160ºC) w kriokomorze na czas kilku (średnio 3) minut.

   Krioterapia miejscowa polega na przyłożeniu za pomocą specjalnego aplikatora do miejsca zmienionego chorobowo bardzo niskiej temperatury nawet -140ºC. Krioterapię miejscową należy wykonać w kilku cyklach. Powoduje ona zamarzanie zawartości komórek, pęknięcia błon biologicznych, destrukcję chorej tkanki i przekrwienia głębokiego okolicy poddanej zabiegowi. Krioterapia miejscowa działa przeciwbólowo i przekrwiennie. Krioterapię miejscową z wykorzystaniem dwutlenku węgla wykonuje się przez 1-3 minuty. W przypadku stosowania par ciekłego azotu zabieg trwa od 30 sekund do 3 minut. Jeśli zabiegowi poddawane jest podczas tego samego turnusu kilka miejsc na ciele pacjenta, łączny czas ekspozycji na zimno nie powinien przekroczyć 12 minut. Zabiegi wykonuje się raz dziennie przez 5-15 dni. Istnieje możliwość wykonywania krioterapii miejscowej do 3 razy dziennie, należy jednak pamiętać, że przerwa pomiędzy poszczególnymi zabiegami powinna wynosić co najmniej 3-4 godziny.

  Zabieg krioterapii ogólnej odbywa się w specjalnej kriokomorze i trwa od 1 do 3 minut. Przed wejściem do kriokomory pacjent powinien się odpowiednio przygotować. Najpierw należy włożyć odpowiedni strój wykonany z naturalnej wełny lub bawełny. W przypadku kobiet składa się on z koszulki, spodenek, opaski na głowę i uszy lub też nauszników, rękawiczek, długich skarpetek, maseczki chirurgicznej oraz drewnianych chodaków. Przed zabiegiem należy zdjąć biżuterię, zegarek, soczewki oraz okulary. Przed wejściem do komory pacjent powinien także dokładnie wytrzeć całe ciało, szczególnie w miejscach najbardziej narażonych na pocenie się. W dniu zabiegu nie powinno się używać balsamów oraz kremów nawilżających. Po zabiegu w kriokomorze prowadzone są ćwiczenia fizyczne w dobranych programach, z uwzględnieniem rodzaju dolegliwości, możliwości wysiłkowych i ruchowych, ogólnego stanu zdrowia.

Wskazania do krioterapii:

  • świeże urazy ( stłuczenia, skręcenia, zwichnięcia, naderwania mięśni, uszkodzenia ścięgien, uszkodzenia więzadeł),
  • przeciążeniowe odczyny zapalne stawów, ścięgien i mięśni,
  • choroby zwyrodnieniowe stawów,
  • wszystkie choroby reumatoidalne i reumatyczne narządów ruchu,
  • zmiany zapalne stawów o podłożu metabolicznym – dna (skaza moczanowa),
  • stwardnienie rozsiane,
  • profilaktyka osteoporozy,
  • niedowłady i przykurcze spastyczne kończyn w przebiegu porażenia połowicznego,
  • cellulitis,
  • depresje,
  • odnowa biologiczna i odchudzanie,
  • łuszczycowe zapalenie stawów.

Przeciwwskazania w krioterapii:

  • nieleczone nadciśnienie tętnicze,
  • stany nadwrażliwości na zimno,
  • zespół Sudecka,
  • zespół Reynauda,
  • zmiany skórne,
  • nadmierna labilność emocjonalna wyrażająca się potliwością skóry,
  • stany wyniszczenia i osłabienia,
  • niewydolność krążeniowa,
  • wady serca,
  • choroba wieńcowa,
  • zaawansowana miażdżyca,
  • odmroziny,
  • niedoczynność tarczycy,
  • choroby krwi,
  • obecność miejscowych odmrożenia,
  • choroba nowotworowa,
  • ropne schorzenia skóry,
  • względnie wiek powyżej 65 lat.

autorka: mgr Małgorzata Bzdyra, fizjoterapeuta Ośrodka Wczasów Zdrowotnych Villa Carpatia

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Jakie zabiegi warto zastosować po złamaniach kończyn?

Złamanie to przerwanie ciągłości kości. Można je podzielić na złamania zupełne – jeśli
kość została przerwana w całym obwodzie, na złamania częściowe (tzw. złamanie zielonej
gałązki) i złamania wieloodłamowe – jeśli nastąpiło przerwanie kości dzielące ją na więcej
niż dwa fragmenty. Inne rodzaje złamań wyróżnia się na podstawie uszkodzenia skóry. Jeśli jej struktura nie została naruszona, mówimy o złamaniu zamkniętym, kiedy złamana kość przerywa skórę to jest to złamanie otwarte, natomiast jeśli fragmenty kości po złamaniu są wgniecione w siebie, mówimy o złamaniu zaklinowanym.

Najczęstszym objawem złamania jest ból, obrzęk w miejscu złamania, utrata możliwości
wykonywania ruchów kończyną. Czasami pocieszamy się, że to tylko stłuczenie lub
nadwyrężenie np. w przypadku złamań zamkniętych. Jeśli jednak nie możemy ruszyć ręką,
zauważamy jej sinienie i szybko powstającą opuchliznę to powinno skłonić do szukania
natychmiastowej pomocy lekarza. Czytaj dalej

Share and Enjoy !

0Shares
0


0

Zabiegi polecane przy zwyrodnieniach stawu kolanowego

Zwyrodnienie stawu kolanowego jest chorobą spowodowaną degeneracją chrząstki stawowej. Zazwyczaj pojawia się u osób po 45 roku życia. Wśród chorych przeważają kobiety, a problem otyłości i braku aktywnego trybu życia stanowi znaczący czynnik ryzyka. Inną przyczyną zmian zwyrodnieniowych kolan są urazy, w tym uszkodzenia strukturalne (łąkotek, więzadeł krzyżowych i pobocznych), złamania śródstawowe i urazy chrząstki stawowej. Czytaj dalej

Share and Enjoy !

0Shares
0


0