Archiwa kategorii: Uncategorized

Przyprawa do piernika – BEZGLUTENOWE ŚWIĘTA

Święta tu tuż, a więc czas zacząć przygotowania! Czym byłoby Boże Narodzenie bez piernika? Mamy dzisiaj dla Was super alternatywę dla tych sztucznych przypraw do piernika z marketu. Przedstawiamy naszą autorską przyprawę zrobioną z naturalnych składników, wprost w naszej kuchni. Super sprawdzi się do przygotowania bezglutenowego piernika, na którego przepis przedstawimy już w najbliższych postach.

W jej składzie znajdziecie

  • kakao,
  • cynamon,
  • mielony imbir,
  • kolendra,
  • kardamon,
  • pieprz czarny
  • i wiele innych aromatycznych składników. :)

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Imbir lekarski- dlaczego warto wprowadzać go do diety? – POD LUPĄ DIETETYKA

Imbir lekarski (Zingiber officinale) należy do przypraw korzennych, która cieszy się popularnością na całym świecie. Jest ceniony nie tylko za swoje walory smakowe, ale również wykazuje wiele korzyści zdrowotnych. Nie bez przyczyny soki w naszym ośrodku bardzo często są podawane z dodatkiem świeżo zmielonego imbiru. Ma to na celu nie tylko podkreślenie smaku, ale również wzbogacenie w dodatkowe wartości odżywcze.

Co zawiera imbir?

Imbir lekarski zawiera olejek imbirowy w dużej ilości. Składają się na niego m.in. gingerol, geraniol, linalol i zingeron. To głównie dzięki tym składnikom imbir zawdzięcza swoje właściwości oraz korzystny wpływ na organizm człowieka.

Imbir zawiera składniki mineralne takie jak potas, sód, żelazo oraz  wapń. Obecne są także w nim witaminy: C, E i B (głównie B6 ).

Coraz więcej opublikowanych jest badań naukowych, które wskazują jak szerokie spektrum działania wykazuje imbir na nasz organizm.

Do głównych właściwości imbiru zaliczyć można:

  • przeciwbakteryjne i przeciwirusowe,
  • antyoksydacyjne,
  • przeciwzapalne,
  • przeciwnowotworowe,
  • rozgrzewające,
  • wykrztuśne,
  • napotne i przeciwgorączkowe.

Imbir, a profil lipidowy

Spożywanie imbiru może powodować poprawę profilu lipidowego we krwi. W badaniu, w którym wzięli udział osoby chorujące na cukrzycę typu II zaobserwowano korzystny wpływ suplementacji sproszkowanego kłącza imbiru. Po 12 tygodniach stwierdzono znaczącą redukcję stężenia cholesterolu całkowitego i triglicerydów, a także mniejszy spadek poziomu frakcji LDL i wzrost poziomu frakcji HDL cholesterolu.

Imbir, a działanie przeciwnowotworowe

Działanie przeciwdziałające rozwojowi nowotworów wiąże się ze zdolnościami do redukcji stanów zapalnych. Spożywanie imbiru wpływa na zwiększenie aktywności wielu enzymów, które hamują kancerogenezę. Taki efekt zauważono w przypadku raka jelita grubego. Składniki tej rośliny hamują proliferację oraz przyspieszają apoptozę komórek nowotworowych. Dotychczasowe obserwacje wykazują, że imbir może również korzystnie wpływać w leczeniu raka skóry, trzustki, piersi żołądka, jajników oraz prostaty.

Dla kogo niewskazane jest spożywanie imbiru w większych ilościach?

Przeciwwskazaniami do spożywania imbiru w większej ilości dotyczą osób, które zmagają się z chorobami przewodu pokarmowego m.in wrzody żołądka i dwunastnicy, refluks żołądkowy, ponieważ przyprawa ta może podrażniać błonę śluzową żołądka.  Imbir może również wchodzić w interakcje z niektórymi lekami, dlatego szczególną ostrożność powinny zachować osoby, które przyjmują preparaty na obniżenie ciśnienia krwi oraz krzepliwość krwi. Osoby, które chcą suplementować korzeń imbiru powinny przed skonsultować to z lekarzem.

Autor: dietetyk Zofia Łuksik

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Błonnik pokarmowy – POD LUPĄ DIETETYKA

Jak możemy go podzielić?

Jak działa na nasz organizm?

W jakich produktach jest go najwięcej?

Błonnik pokarmowy inaczej zwany włóknem pokarmowym należy do substancji pochodzenia roślinnego, które nie ulegają trawieniu ani wchłanianiu w przewodzie pokarmowym, a mimo tego pełni wiele ważnych funkcji w naszym organizmie.

Błonnik możemy znaleźć wyłącznie w produktach roślinnych. Błonnik pokarmowy możemy podzielić na rozpuszczalny i nierozpuszczalny.

W skład błonnika nierozpuszczalnego wchodzą: celulozy, ligniny i hemicelulozy, a rozpuszczalnego: gumy, pektyny i śluzy.

Jaką rolę pełni błonnik w naszym organizmie?

Oba rodzaje błonnika spełniają bardzo ważną rolę w naszym organizmie. Główne ich funkcje to:

Błonnik Rozpuszczalny:

  • Zwalnia opróżnianie żołądka, utrudnia i wydłuża czas wchłaniania produktów trawienia. Dzięki czemu spowalnia wzrost stężenia glukozy we krwi po posiłku, co jest bardzo korzystne dla osób z insulinooprnością i cukrzycą. Udowodniono, że jego spożycie obniża stężenie glukozy nie tylko po posiłku, ale też i na czczo.
  • Wykazuje działanie hipocholesterolemiczne. Zwiększa wydalanie cholesterolu z kałem, dzięki czemu przyczynia się do obniżenia cholesterolu LDL we krwi. Błonnik wiąże cholesterol tworząc struktury żelowe, co przyczynia się do zmniejszenia jego wchłaniania i zwiększenia wydalania cholesterolu z kałem.
  • Poprawia mikroflorę jelitową.

Błonnik Nierozpuszczalny:

  • Działa jak miotełka. Pobudza perystaltykę jelit i  ułatwia wydalanie, dzięki czemu niestrawione resztki pokarmowe nie zalegają długo w jelicie. Chroni to przed zaparciami, uchyłkowatością jelit, żylakami odbytu oraz nowotworami jelita grubego.
  • Wpływa na dłuższe uczucie sytości po posiłku. Ważne jest to szczególnie dla osób redukujących masę ciała – obniża wartość energetyczną diety.

Bardzo ważne jest, aby pamiętać o odpowiednim nawodnieniu. Aby błonnik spełniał prawidłowo swoje funkcje niezbędne jest spożywanie dużej ilości płynów.

Ile błonnika powinno znaleźć się w naszej codziennej diecie?

Bardzo ważne jest, aby odpowiednia ilość błonnika znajdowała się w naszej diecie, ze względu na korzystny wpływ na nasz organizm. Zaleca się spożycie błonnika w ilości ok. 25g/dobę.

Dla kogo niewskazana jest dieta wysokobłonnikowa?

Przeciwwskazaniami do diety bogatej w błonnik są: stany zapalne przewodu pokarmowego, zaostrzenia choroby wrzodowej żołądka i dwunastnicy, stany pooperacyjne, szczególnie po operacjach obejmujących przewód pokarmowy. Dodatkowo błonnik może zmniejszać wchłanianie żelaza, cynku i wapnia, dlatego osoby z niedokrwistością oraz osteoporozą powinny kontrolować spożywanie wysokiej ilości błonnika.

Gdzie możemy znaleźć błonnik pokarmowy?

Błonnik nierozpuszczalny znajdziemy głównie w produktach zbożowych, czyli:

  • mąka pełnoziarnista i produkty z nich wyrabiane takie jak: pieczywo, makaron
  • kasze: jęczmienna, owsiana, gryczana oraz brązowy ryż
  • płatki zbożowe i otręby – pszenne, jęczmienne, owsiane, żytnie

Błonnik rozpuszczalny występuje głównie w warzywach i owocach, najlepiej spożywanych na surowo ze skórką.

Do warzyw o wysokiej zawartości błonnika zaliczamy m.in:

  • czerwoną fasolę
  • białą fasola
  • groch
  • brukselkę
  • buraki
  • kapustę
  • marchew

Do owoców bogatych w błonnik zaliczamy m. in.:

  • jabłka
  • maliny
  • śliwki
  • banany
  • gruszki
  • morele
  • rodzynki

Wymienione wyżej produkty zawierają obie frakcje błonnika, jednak podział świadczy o tym, którego rodzaju jest więcej.

Autor: dietetyk – Zofia Łuksik

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Wady postawy u dzieci, jak im zapobiegać, diagnozować i leczyć? – w zdrowym ciele zdrowy duch

Skąd się biorą wady postawy?

Wady postawy ciała dotyczą  coraz to większej liczby dzieci oraz młodzież w wieku szkolnym. Związane głównie jest to z siedzącym trybem życia. Dzieci spędzają obecnie więcej czasu siedząc przed telewizorem, komórką, laptopem, zaniedbując w ten sposób aktywność fizyczną. Rodzice powinni od najwcześniejszych lat życia zarażać swoją pociechę radością  z chodzenia, biegania czy różnych dyscyplin sportu, ale też powinni  bacznie obserwować sylwetkę swojego dziecka. Alarmującymi objawami, które powinny zapalić czerwone światło są wszystkie skrzywienia w obrębie kręgosłupa i pleców: zbytnie wysuwanie głowy w przód, zaokrąglenie pleców z jednoczesnym ustawieniem barków do przodu i środka. Warto też przyjrzeć się barkom czy są na tym samym poziomie, i czy łopatki nie odstają do płaszczyzny pleców. Uwagę powinno się też skupić na kolanach i stopach w czasie kiedy dziecko stoi i jak się porusza.

Szybka reakcja

Gdy zauważymy którąś z powyższych wad, powinniśmy zwrócić się do lekarza podstawowej opieki zdrowotnej, on może wystawić nam skierowanie do poradni wady postawy ciała. W przypadku wady postawy kwalifikującej się do rehabilitacji leczniczej narządu ruchu, skierowanie na zabiegi  w ramach umowy z NFZ w przypadku dzieci  wystawiają odpowiednio lekarze specjaliści dziecięcy.

Udając się ze skierowaniem do poradni warto już lekarza rodzinnego zapytać się gdzie można takie skierowanie zrealizować. Ważne jest w tym momencie rozeznanie się jak wygląda badanie fizykalne wykonywane przez lekarza specjalistę, jakie są jego specjalizacje, jakie dodatkowe szkolenia w ramach wad postawy on ukończył, i czy w badaniu wspomaga się  nowoczesną diagnostyka opartą na metodach komputerowych.

Rehabilitacja

Po badaniu fizykalnym i w zależności od tego jak duża wada powstała, zostaje ustalona forma w jaki sposób będą odbywały się zlecone zabiegi. Rehabilitacja może odbywać się na oddziale rehabilitacji w formie pobytu turnusowego, jako pobyt dzienny na oddziale, gdzie dziecko po odbytych zabiegach wraca do domu oraz w systemie ambulatoryjnym. Na tym poziomie też powinniśmy wcześniej poszukać informacji, gdzie można taką rehabilitację zrealizować. Ważne jest to czy w ramach usprawniania nasze dziecko będzie miało terapię indywidualną, bo każda wada postawy , pomimo że z nazwy brzmi tak samo jak u innego dziecka, to pamiętamy, iż  przyczyna powstania i schemat jej rozwoju  może przebiegać inaczej. Istotne również jest to, aby postępy usprawniania były cały czas monitorowane.

Metody neurorozwojowe

Obecnie najbardziej cenionymi metodami leczenia wad postawy ciała są metody neurorozwojowe, opierające się na indywidualnym podejściu do pacjenta. Należą do nich między innymi usprawnianie wg koncepcji FITS, PNF w skoliozach, metoda Lehnert-Schroth, a także metoda FED.  Wszystkie z nich są już dostępne w ramach Narodowego Funduszu Zdrowia. Warunkiem sukcesu podjętej terapii wad postawy ciała jest zaangażowanie dziecka i rodziny w terapię i codzienne wykonywanie zaleconych ćwiczeń w domu. Proces leczenia skolioz i innych wad postawy jest bardzo długi i wymaga zarówno od zespołu medycznego, jak i samego pacjenta systematyczności.

Koncepcja FITS

Założenia koncepcji FITS, czyli Funkcjonalnej Indywidualnej Terapii Skolioz, to uświadomienie dziecku istniejącej deformacji kręgosłupa i tułowia oraz wskazanie kierunku korekcji skoliozy, relaksacja struktur mięśniowo-powięziowych ograniczających trójpłaszczyznowy ruch korekcyjny. Do podstaw należy także nauka prawidłowego obciążania stóp w celu poprawy ustawienia miednicy i równomiernego obciążania kończyn dolnych, wzmocnienie siły mięśni dna miednicy oraz krótkich rotatorów kręgosłupa w celu poprawy stabilizacji dolnego tułowia oraz torowanie prawidłowego, trójpłaszczyznowego, oddechu korekcyjnego w pozycjach fizjologicznych. Terapia ma za zadnie wskazać prawidłowe wzorce korygujące skoliozę oraz wszelkie deformacje tułowia związane ze skrzywieniem i nauczyć prawidłowego obciążania pośladków w siadzie,  prawidłowego chodu i czynności dnia codziennego.

Terapia PNF

Terapia PNF jest bezbolesna i funkcjonalna, co oznaczy zgodna z potrzebami ruchowymi zgłaszanymi przez dziecko i wzorowana na naturalnych ruchach zdrowego człowieka. Terapeuta na podstawie analizy skrzywienia (jednołukowa lub dwułukowa skolioza) wybiera odpowiednie wzorce ruchowe, aby uzyskać korekcję kręgosłupa w trzech płaszczyznach. Jest ona prowadzona w wielu pozycjach wyjściowych i z wykorzystaniem np. taśm, piłek, co ma na celu utrwalenie osiągniętej korekcji i przygotowanie dziecka do wykonywania codziennych aktywności przy optymalnie skorygowanym kręgosłupie.

Metoda Lehnert-Schroth

Metoda Lehnert-Schroth jest to ortopedyczno-oddechowy system polegający na stosowaniu ćwiczeń w trzech płaszczyznach: czołowej, strzałkowej i poprzecznej. W korekcji  skolioz wykonuje się ćwiczenia asymetryczne, a w korekcji odchyleń w płaszczyźnie strzałkowej kifoza, lordoza – symetryczne. Ćwiczenia powinny być robione systematycznie i z dużą intensywnością. W metodzie wyróżnia się następujące ćwiczenia wentylacyjne, mobilizacyjne, kształtujące, rozciągające-siłowe  i elongacyjne w zwisach.

Metoda FED

Metoda FED jest kompletną metodą leczenia skrzywienia kręgosłupa. Jest trudniej dostępna, ale bardzo skuteczna. Każdy zabieg trwa 90 minut i składa się z trzech etapów. Pierwszy to przygotowanie mięśni przez elektrostymulację lub rozgrzanie. W drugim etapie pacjent zostaje podwieszony w maszynie w specjalnej kamizelce, dzięki czemu uzyskuje się redukcję ok. 80% ciężaru ciała i wydłużenie kręgosłupa. Ostatnim etapem jest 30 minut ćwiczeń ogólnorozwojowych mających na celu utrzymać postawę i utrwalić korekcję osiągniętą za pomocą aparatu FED. Wszystkie ćwiczenia są indywidualnie dobierane dla każdego pacjenta.

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Ostropest

Ostropest plamisty to niepozorna roślina, którą można spotkać na łąkach. Jak go można wykorzystać? Jakie ma właściwości?

Ostropest najczęściej rośnie wokół lasów lub łąk ale można go też uprawiać. Wykazuje działanie:

  • żółciopędne,
  • spazmolityczne,
  • przeciwzapalne,
  • regeneracyjne na komórki wątrobowe,
  • odtruwające – dlatego stosowana jest przy zatruciu muchomorem sromotnikowym oraz w alkoholowej chorobie wątroby.

W nasionkach tej rośliny można znaleźć:

  • sylimarynę,
  • olejki eteryczny i gorycze – wspomagające trawienie i działające spazmolitycznie,
  • olej bogaty w kwas linowy, oleinowy i palmitynowy – o wysokim potencjalne antyoksydacyjnym i działaniu kardioprotekcyjnym,
  • sterole roślinne – pomagające zachować właściwy poziom cholesterolu,
  • witaminę E – naturalny antyoksydan

Nasiona wykorzystuje się głównie w celu ochrony komórek wątrobowych oprócz tego wykorzystuje się też jako ochrona na komórki błony śluzowej żołądka, środek poprawiający łaknienie i trawienie ciężkostrawnych posiłków, rozkurczowy, ale także przeciwwolnorodnikowy i wspomagający w terapii onkologicznej.

Źródło: https://www.allecco.pl/artykuly/ostropest-plamisty-na-co-pomaga-i-jak-go-stosowac.html

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Rehabilitacja oddechowa – w zdrowym ciele zdrowy duch

W schorzeniach układu oddechowego dochodzi do zmian prowadzących do upośledzenia wymiany gazowej oraz niewłaściwego rozdziału powietrza, pojawiają się też przeszkody w drogach oddechowych, które utrudniają dostarczanie powietrza do pęcherzyków płucnych, zmniejsza się powierzchnia oddychania na skutek zmian natury czynnościowej i anatomicznej, a przez to spada elastyczności tkanki płucnej. Ponadto podczas przewlekłej choroby oddechowej dochodzi do zamian w mięśniach klatki piersiowej i w okolicach sąsiadujących, ponadto żebra i stawy kręgosłupa zaczynają pracować w zmienionych biomechanicznie warunkach.

Rehabilitacja oddechowa,  inaczej nazywana pulmonologiczną przeznaczona jest głównie dla osób z przewlekłymi chorobami systemu oddechowego np. przewlekłą obturacyjną chorobą płuc, mukowiscydozą, śródmiąższowymi chorobami płuc np. pylica, sarkoidoza i obecnie najbardziej znaną chorobą – Covid-19 oraz jej powikłaniami. W założeniach tej rehabilitacji leży spowolnienie rozwoju choroby,  poprawia sprawności fizycznej i stanu psychicznego, a przez to polepszenie funkcjonowania w życiu codziennym i społecznym. Fizjoterapia oddechowa jest też stosowana po zabiegach operacyjnych na klatce piersiowej i po operacjach górnej części jamy brzusznej wpływających na czynność układu oddechowego. Metody rehabilitacji pulmonologicznej znajdują też zastosowanie w leczeniu osób z otyłością, zmianami w ścianach klatki piersiowej oraz chorobami nerwowo-mięśniowymi.         Warto też wspomnieć, że zachwianie równowagi układu oddechowego wpływa ujemnie na układ krążenia i odwrotnie, choroby układu krążenia obniżają sprawność układu oddechowego. Dlatego elementy fizjoterapii pulmonologicznej powinny znajdować w schorzeniach krążeniowych.

Podstawowym zabiegiem w rehabilitacji pulmonologicznej jest kinezyterapia oddechowa, czyli ćwiczenia lecznicze i trening fizyczny opracowany na potrzeby chorego.  Przed wdrożeniem planu ćwiczeń pacjent powinien być zbadany pod wzglądem wydolnościowym przez  różne testy wysiłkowe, spirometrię i inne, które stanowią podstawę usprawniania.

W kinezyterapii oddechowej możemy wyróżnić kilka grup ćwiczeń. Ćwiczenia bierne oddechowe, które wykonuje się u chorych nie spełniających poleceń,  np. osób nieprzytomnych. Bazują one na uciskaniu i podciąganiu klatki piersiowej w rytmie oddychania pacjenta. Kolejna grupa ćwiczeń to ćwiczenia statyczne, bardzo istotne, ponieważ bazują na uruchamianiu torów oddechowych: brzusznego, inaczej przeponowego, piersiowego i dolnożebrowego. Mogą one być wykonywane w różnych pozycjach ciała, co będzie ułatwiło lub utrudniało oddech.  Ćwiczenia dynamiczne to połączenie oddychania z ruchami kończyn górnych i dolnych oraz tułowia. Pozycja wyjściowa, rodzaj i kierunek ruchu wspomagają lub utrudniają zadanie. Ćwiczenia efektywnego kaszlu stosowane są przy zaleganiu wydzieliny w oskrzelach.  Chory wykonuje głęboki wdech nosem, a następnie wydłużony wydech z kilkoma głębokimi odruchami kaszlowym. Najczęściej odruch ten odbywa się w tzw. „pozycji woźnicy” – jest to siad z pochyleniem tułowia ku przodowi, umożliwiający rozluźnienie mięśni. W czasie wydechu pacjent dokonuje kilku krótkich kaszlnięć. Zamiast kaszlu można zastosować wypowiadanie litery „r r r”, aby wprowadzić wibrację drzewa oskrzelowego i oderwanie wydzieliny.

Kinezyterapia oddechowa to też toaleta drzewa oskrzelowego i pozycje drenażowe. Drenaż ułożeniowy to rodzaj rehabilitacji u chorych z trudnościami w odkrztuszeniu dużych ilości zalegającej wydzieliny oskrzelowej. Polega on na przyjmowaniu przez chorego takiej pozycji, aby dany odcinek dróg oddechowych znajdował się powyżej tzw. wnęki płuca, co powoduje, że wydzielina zalegająca w chorej części płuc może swobodnie spływać w wyniku działania siły grawitacji z małych oskrzeli do dużych i dalej do tchawicy, skąd jest wykrztuszana. Lokalizacja zalegającej wydzieliny warunkuje pozycję, w jakiej chory powinien się znajdować w czasie zabiegu. Przeprowadza się go kilkakrotnie w ciągu dnia w zależności od ilości zalegającej wydzieliny i stanu pacjenta. W okresie stabilnym poleca się wykonanie zabiegu 2 razy dziennie, natomiast w okresie infekcji liczbę zabiegów należy zwiększyć. Czas trwania jednej sesji zabiegu drenażu statycznego wynosi ok. 45-60 minut.

Aby rozrzedzić wydzielinę w rehabilitacji stosowane są też inhalacje. To zabiegi zwane wziewaniami, polegające na wprowadzeniu leczniczego aerozolu do dróg oddechowych. Drogą dostarczania substancji leczniczej do ustroju jest bezpośrednio układ oddechowy. Inhalacje mogą wywoływać działanie miejscowe i ogólne. Aerozole lecznicze stosowane do działania miejscowego nie wymagają drobnego rozpylenia, ponieważ oddziałują one głównie na błonę śluzową górnych dróg oddechowych. W przypadku działania ogólnego aerozol oddziałuje na cały ustrój. Działanie biologiczne na ustrój może być korygowane przez zmianę składu chemicznego i fizycznego aerozolu (np. zmiana ciśnienia, temperatury, zagęszczenie, rozrzedzenie. Inhalacje możemy podzielić na indywidualne i grupowe oraz suche i mokre.

W trakcie masażu dochodzi do rozluźnia się pomocniczych mięśni oddechowych. Natomiast oklepywanie pleców i klatki piersiowej, które jest elementem masażu, ułatwia  odkrztuszanie wydzieliny, pobudza odruchu kaszlu i krążenie, poprawia jakości oddychania, może też  zapobiegać zapaleniom płuc.

Cennym uzupełnieniem masażu klasycznego w chorobach oddechowych jest masaż wibracyjny. Polega na wprawieniu poszczególnych partii ciała w odpowiednie drgania. To  masaż przyrządowy, w którym wykorzystuje się wibracje specjalnych urządzeń. Drgania wibracyjne mogą pochodzić z prądu elektrycznego, sprężonego powietrza lub ciśnienia wody. Częstotliwość drgań w takiej maszynie wynosi od 500 do 7000 na minutę. Wibracyjny masaż nie trwa długo, zwykle zajmuje około 15-30 minut i jest zupełnie bezbolesny dla osoby masowanej.

Terapia manualna w przypadku układu oddechowego to opracowanie manualne tkanek miękkich, stawów obojczykowo-mostkowych, mostkowo-żebrowych, żebrowo-poprzecznych, międzykręgowych, a także praca nad powięzią  mostka oraz jego mobilizacją. Powoduje ona zwiększenie ruchomości żeber i przywraca fizjologiczną ruchomość, co skutkuje poprawą mechanizmów oddychania.

Rehabilitację pulmonologiczną prowadzi się w warunkach szpitalnych, ambulatoryjnych i domowych. Korzystne jest rozpoczynanie programu bezpośrednio po opanowaniu zaostrzenia choroby, jeszcze w warunkach szpitalnych. Jednak zasadnicza część programu powinna być prowadzona w trybie ambulatoryjnym ze stopniowym przenoszeniem aktywności do warunków domowych i coraz większym zaangażowaniem chorego oraz jego opiekunów.

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Koper – roślinna apteka

Koperek to zioło z rodziny selerowatych, które ma szerokie zastosowanie. Najczęściej wykorzystywany jest młody, zielony jako dodatek do wielu dań np. ziemniaków, mizerii itp., natomiast łodygi wykorzystywane są do kiszenia ogórków.

Koper nadaje aromatu np. delikatnym sosom sałatkowym, daniom rybnym, jajkom, serkom.

Właściwości lecznicze

W koprze znajduje się olejek eteryczny, który jest bogaty w wiele substancji i wartościowych związków. Zawiera min.

  • limonen,
  • sole mineralne,
  • żelazo,
  • Wit. C,
  • Wit. B1, B2, B6, B12,
  • Wit. H,
  • wapń,
  • fosfor.

Napar z nasion działa uspokajająco, korzystnie wpływa na trawienie- przeciwdziała kolom jelitowym, wzdęciom, wykorzystywany jest w nieżytach górnych dróg oddechowych, zapobiega nieprzyjemnemu zapachowi z ust. Zewnętrznie natomiast okłady z owoców są stosowane w schorzeniach oczu oraz ropnych zakażeniach skóry gdyż działają antyseptycznie.

Uprawa:

Koper należy do roślin łatwych w uprawie. Nasiona wysiewa się wprost do gruntu od wczesnej wiosny do późnej jesieni. Stanowisko powinno być słoneczne. W okresie suszy konieczne jest podlewanie. Liście zbiera się wiosną lub latem przed kwitnieniem, a nasiona latem gdy już dojrzeją( wysuszone nasiona wykorzystać można do ponownego siewu).

Share and Enjoy !

0Shares
0 0

Roladki z świeżego ogórka

To już trzeci tydzień naszej karnawałowej serii przekąsek. Ostatnio były dwa przepisy, które wymagały od nas trochę pracy, dlatego teraz będzie coś na szybko.

Składniki:

  • 1-2 długie świeże ogórki,
  • 240 g świeżego twarogu,
  • 1 papryka,
  • pęczek koperku,
  • pęczek szczypiorku,
  • 2-3 łyżki jogurtu naturalnego,
  • sól, pieprz,
  • kilka rzodkiewek.

Wykonanie:

Najpierw przygotujmy sobie twaróg. Mieszamy go z jogurtem, solą oraz pieprzem. Kroimy drobno warzywa i dodajemy do wcześniej przygotowanego twarogu. Teraz czas na ogórki. Obieraczką wykrawamy z nich paseczki, smarujemy twarogiem i zawijamy.

Share and Enjoy !

0Shares
0 0